Love Story of Gracia ’ग्रासिया’ ची अपूर्ण प्रेम कहाणी

ग्रासिया 

कथा : अविनाश घोडके 

कोविडग्रस्त इटलीच्या पार्श्वभूमीवर ग्रासिया या मनस्वी परिचारिकेची अपूर्ण प्रेम कथा माझ्या आईस समर्पित.

Initially the Covid 19 pandamic hit badly in Italy in 2019 .India was under lock down but situation was under control here.  Seeing the horrific situation of Italy on television ,I was moved and the idleness of lock down made me imagine and write this short story of an Italian girl serving as a nurse in pandemic. 

Fictional : love Story of GRACIA 

location : Livorno,Italy    

३० जानेवारी २०२० , डाॅक्टर पाॅल सोबत ग्रासिया रेस्टोबार मधे लंच घेत होती.डाॅक्टर पाॅल ग्रासियाला ‘कोविड 19’ या चायनात आढळलेल्या विषाणूबद्दल बरच काही सांगत होते. ग्रासिया नर्स होती . मूळची फ्लोरेन्स ची. गेली दोन वर्षे ती समुद्र काठच्या लिवार्नो शहरात नर्स चा जाॅब करत होती.सीनिअर डाॅक्टर पाॅल बद्दल तिला विशेष आदर होता ते तिला तिच्या वडिलांसारखे वाटत.पुढ्यातलं माशाचं सूप घेत ग्रासिया त्यांचं बोलणं लक्षपूर्वक ऐकत होती. वाईन चा घोट जिभेवर दोन सेकंद रेंगाळत ठेवून मग तो घशाखाली अलगद उतरवत डॉक्टर पॉल बोलले..

“याला रोखलं नाही तर हा अर्ध जग संपवेल ..! 

काहीशी घाबरलेली ग्रासिया “.. जीजस !!!”   एवढच बोलून डाॅक्टरांकडे पहात राहिली . तिच्या डोळ्यांच्या निळ्या बाहुल्या स्थिर झाल्या होत्या .ती आता बाहुलीसारखी दिसत होती. 

पुढच्या वीस बाविस दिवसात कोविड १९ विषाणूने हळू हळू इटलीत विशेषत: उत्तर इटलीत आपले पाय पसरले होते. मध्य इटलीच्या पश्चिम सागरी किनार्याच्या लिवार्नो या  शहरात मात्र  कोविड चा प्रभाव तेवढा नव्हता. तिकडे उत्तर इटलीच्या लोंबार्डी भागात एकूण ६० क्लस्टर केसेस आयडेंटीफाय झाल्या आणि २२ फेब्रुवारीला पहिला बळी कोविड ने घेतला. ग्रासिया काम करत असलेल्या लिवार्नो च्या 'क्रोस रोझा' हाॅस्पिटल मधे आता स्वॅब टेस्ट साठी पेशंट्स ची वर्दळ वाढली . दिवसभराच्या या कामाने ग्रासिया पार दमून जायी. 

    

Gracia's memories of her ex boyfriend 

त्या रात्री उशीरा डाॅक्टर पाॅल नी ग्रासिया ला कॅथेड्रल लेनवरच्या  तिच्या इमारती समोर ड्राॅप केली. या जुन्या इमारतींना लिफ्ट नव्हती. प्रशस्त लाकडी जिन्यावरून सँडल्स चा ठक ठक आवाज़ करत ग्रासिया आपल्या स्टूडिओ अपार्टमेंट मधे पोचली .  कॅथेड्रल लेन वर बरेच निम्न मध्यमवर्गीय लोक रहात. कुटुंबे फार कमी. स्टूंडंट्स वा जाॅब करणारे सिंगल्स जास्त. रस्त्याच्या दुतर्फा जुन्या इटालीयन धाटनीच्या तीन मजली इमारती. प्रत्येक अपार्टमेंट ला स्वतंत्र छोटीशी गॅलरी; बाकदार सळयांची ग्रील असलेली.  या सर्व इमारतींना लाल रंगाचे उतरते छप्पर होते.

ग्रासियाने आल्या आल्या ओव्हर कोट उतरवून आधी बाथरूमच्या टब चा गरम पाण्याचा नळ सोडून दिला. विवस्त्र होवून टब च्या ऊबदार पाण्यात ती पडून होती. अशा निवांत क्षणी ग्रासियाला फ्लोरेन्स च्या आठवणी येत. फ्लोरेन्स आठवलं की मग ‘तो’ ही आठवे. वेंडेल ...तिचा एक्स. वेंडेल चा चेहरा मायकल अॅंजेलोच्या ‘डेव्हीड’ सारखा होता. कुरळ्या केसांचा कोवळा राजकुमार वाटे तो. हळुवार बोले. ग्रासिया मात्र बिंधास्त मुलगी होती. अंगठा व तर्जनी तोंडात घालून सणसणीत शिट्टी वाजवता येई तिला. वेंडेल ला शिट्टी वाजवायला शिकवण्याचा तिने खूप प्रयत्न केला पण त्याला शेवटपर्यंत नाही जमलं. त्याला एक गोष्ट छानच जमे .. प्रणय!. . ग्रासिया ही वेंडेल च्या मिठीत बेभान होयी. वेंडेल ला तिने सर्वस्व दिले. एकदा एबोर्शन ची वेळ ही आली.ग्रासियाचा हा कोवळा राजकुमार मनाने मात्र  खूप निष्ठूर निघाला .पलाझो वॅकियो चौक त्यांचं नेहमीचं भेटण्याचं ठिकाण.  इथेच एका संध्याकाळी वेंडेलने  कोल्ड काॅफी संपवत ग्रासियाला थंडपणे सांगितलं..” आपलं नातं संपलं असं समज.. ही आपली शेवटची भेट” ग्रासियाचे निळे डोळे स्थिर झाले होते .वेंडेल उठून निघून जाताना ती पहात होती. ग्रासियाने अंगठा व तर्जनी तोंडात सरकवून सणसणीत शिट्टी मारली. जाणार्या वेंडेल ने वळून पाहिले . थम्स अप करून दाखवत ग्रासिया ओरडली “अॉल दि बेस्ट !!”.  फ्लोरेंस शहरात जागोजागी वेंडेल च्या आठवणी होत्या. शेवटी ग्रासिया ने फ्लोरेंस सोडले. आणि शिट्टी वाजवणेही .

‘यापुढे वेंडेल ची आठवण काढणे बंद’ असा विचार करत असतानाच बाथ टब मधल्या ऊबदार पाण्यात ग्रासियाचा एक अश्रू निथळत जावून मिसळला. ग्रासियाने टबमधले पाणि उगीचच ओंजळीत उचलून बघितले , जसे काही ती त्या अश्रू ला शोधत होती . बाहेरून येणार्या व्हायोलीनच्या सुरावटीने ग्रासियाची विचार शृंखला तुटली. हे सूर रात्री ऐकू येत वरचेवर. समोरच्या इमारतीत कुणीतरी रात्री उशीरा व्हायोलीन वाजवत बसे. बाथ रोब अंगावर चढवत ग्रासियानी आपली ओली पावलं स्लीपर मधे सरकवली. हे व्हायोलीन कोण वाजवतं हे आज बघुयाच असा विचार तिच्या मनात आला. ती बाहेर आली. बाहेर खूप गारठा होता तरी ती छोट्या गॅलरीत येवून कुडकुडत  उभी राहिली .अंधुकशा प्रकाशात  अगदी समोरच्याच गॅलरीत एक व्यक्ती तन्मयतेने व्हायोलीन वाजवताना तिला दिसली. त्याने ओठात धरलेल्या सिगरेटचा जळता ठिपका सिग्नल सारखा मंद व प्रखर होत होता.त्याच्या व्हायोलीन च्या  अद्भूत सुरांना  ग्रासियाला मनापासून  दाद द्यावी वाटली. सणसणीत शिट्टी वाजवावी वाटली तिला.  नकळत अंगठा व तर्जनी तोंडात सरकवत तिने तसे केलेही. व्यक्तीनेही मान झुकवत अभिवादन केलं. तो डेव्हिड होता. तिशीतला डेव्हीड मायकल अँजेलोच्या कोवळ्या डेव्हिड सारखा जरा ही दिसत नव्हता. अदमास सहा फूट उंची, उभट चेहरा, बारीक पण मिश्किल डोळे आणि पोनीटेल करून बांधलेले लांब पिंगट केस. व्हायोलिन डेव्हिडचं पॅशन होतं. तसा तो व्यावसायीक ट्रकर होता. अजस्त्र मालवाहक ट्रकांचं धूड तो हजार एक किलो मीटर युरोपात चालवत घेवून जायी. कघी ओस्ट्रिया च्या साल्झबर्ग ला तर कधी म्यूनिक मार्गे प्राग ला. साल्झबर्ग ला जाणे त्याला विशेष आवडे कारण ती पाश्चात्य संगीताची पंढरी होती. मोद्झार्ट या महान संगीतकाराचे गाव.

 त्याच्या या एकाकी प्रवासातली एकांगी दीर्घ लय त्याला मोद्झार्ट च्या सिंफनी सारखी वाटे. त्या विशाल आठ पदरी महामार्गांवरचा मुक्त प्रवास त्याच्यामधलं संगीत जीवंत ठेवी. लिवोर्नो ला परत आलं की डेव्हिडला चार दिवसाची सुट्टी मिळे कारण बंदरावर मालवाहू जहाज अनलोड होत या वेळेत . या चार दिवसात तो भाड्याने घेतलेल्या अपार्टमेंट मधे जळती सिगरेट ओठात धरून डोळे मिटून व्हायोलीन चा सूर लावत बसे.

Gracia meets a new trucker friend David at the outbreak of pandemic 

९ मार्च २०२०

सकाळी डेव्हिड आपल्या पातळशा ओठांमधे सिगरेट धरून त्याची पिवळी स्कूटर काढत होता. सोमवारचा दिवस होता. कोव्हिड १९ च्या फैलावाच्या अनुषंगाने सरकार देशव्यापी लाॅकडाऊन चा विचार करतय अशी बातमी होती.   माॅलमधून सिगरेट पॅक्स व काही रेडी टू कूक फूड पॅक्स स्टाॅक करून ठेवावीत अशा विचाराने डेव्हिड निघाला होता एवढ्यात समोर निळ्या डोळ्यांची ग्रासिया त्याच्याकडे पहात उभी असल्याची त्याला दिसली. 

ही तीच शिट्टी वाली हे डेव्हीडच्या लक्षात आले.त्याने आता हसत अभिवादन करत हात पुढे केला .

-“ ओह हलो सिन्योरीना !”

ग्रासियाने मात्र हस्तांदोलन केलच नाही. हसत “ No handshake dear! साथ  पसरतेय! ” असं ती बोलली 

यावर डेव्हिड

“ ओह ! ..डेव्हिड!” असं स्वतःचा परिचय देत बोलला ..

ग्रासिया पटकन बोलली ...” डेव्हिड ? नाही नाही ... कोव्हिड ! कोव्हिड १९!!

डेव्हिड आता मोठ्याने हसला ..

“ मी माझं नाव सांगितलं सेन्योरिटा “

“ ओह ... सॅारी .. मी नर्स आहे त्यामुळे सध्या डोक्यात ‘कोव्हिड कोव्हिड’ असंच चाललेलं असतं ... मी ग्रासिया !! तुझं व्हायोलीन वादन अप्रतीम आहे !”

“ धन्यवाद ग्रासिया !”

तोंड ओळख होताच ग्रासियाने ‘ मलाही माॅल मधे शाॅपिंग करायचय “ असं म्हणत डेव्हिड च्या पिवळ्या स्कूटरवर लिफ्ट घेतली . माॅलमधे तिने ब्रेड, चीज, नूडल्स, ड्राय फ्रूटस, दोन वाईन बाॅटल, व्होडका साॅस आणि बरच काही सामान घेतलं. एका रॅक वर फेस मास्क चं बंडल दिसताच ते ही तिने विकत घेतलं. शाॅपिंग झाल्यावर ती डेव्हिड बरोबर काॅफिशाॅप मधे गप्पा मारत बसली. रिकाम्या खुर्चीवरून कलंडायला झालेली ग्रासियाची शाॅपिंग बॅग सरळ करत डेव्हिड बोलला.

“ तर तू फ्लोरेंस ची आहेस!?”

“ हो! तू जातोस फ्लोरेंसला?”

“  ..अं .. मुद्दाम असं नाही जात.. ट्रकने जाताना माझ्या रूटवर येतं! .. इथून दीड तास तर आहे !”

“ मला तर फ्लोरेंस एक युग दूर आहे असं वाटतं!

“का !?.. 

“ दोन वर्ष झाली ..फ्लोरेन्स सोडलं मी.. ! फ्लोरेन्स नी मला सोडल असं म्हटलं तरी चालेल ! जावूदे .. ! 

ग्रासियाच्या डोळ्याच्या कडा काहिशा ओल्या झाल्या .तिचा हात डोळ्यांकडे जावू लागला तशी ती सतर्क होत थांबली 

“ बघ! अत्ता चेहर्याला हात लावला असता मी”

“म्हणजे?”

“ अरे आपले हात इनफेक्टेड असू शकतात .. चेहर्याला हात लावायचा नाही .. तू पण लक्षात ठेव !

डेव्हिड अता बेफिकीर पणे हसला .

“डेव्हिड !! मी मस्करी करत नाहीय “

डेव्हिड आता गप्प बसला

“ नाव डेव्हिड ना तुझं !? फ़्लोरेंस मधला  डेव्हिड चा पुतळा पाहिलायस !?”

“ प्रत्यक्ष नाही अजून .. चित्रात फक्त .. ! ग्रेट आर्ट.. मायकल एंजेलो ना !?

“ हं...! “

“पलाझो वॅकियो ला आहे .. बरोबर !?

“नाही!!” ग्रासिया उसळून बोलली 

“ पलाझो वॅकियो चा तो खोटा डेव्हिड आहे !”

“खोटा?!”

“ प्रतिकृति आहे ती! ... खरा डेव्हिड चा पुतळा गॅलेरिया डेल अकॅडेमियात आहे ..  “

“ असं का ! !  May  be! मला तसं संगीताव्यतिरिक्त काहीच माहित नसतं !”

ग्रासिया डेव्हिडकडे पहात हसली 

“तू फक्त नावाचा डेव्हिड आहेस .. डेव्हिडसारखा जरा ही दिसत नाहिस !

“ खरं आहे .. मी शक्यतो पूर्ण कपडे घालूनच लोकांपुढे जातो”

आपले छोटे डोळे मिचकावत डेव्हिडने केलेल्या या विनोदावर ग्रासिया दिलखुलास हसली.

“ तसा दिसण्याचा आणि नावाचा काही संबंध नसतो ग्रासिया ... बघ ना तुझं नाक क्लिओपात्रा सारखं आहे पण तुझ नाव ग्रासिया आहे!”

ग्रासिया आता गोड़ हसली. मग क्षणभर गंभीर होत बोलली ..” तसा दिसण्याचा आणि असण्याचा ही काही संबंध नसतो डेव्हिड”

“हं खरय!” बेल बाॅटम जीन्स मधल्या आपल्या लांबड्या पायांची कैची करत डेव्हिडने आपल्याबद्दल बरीचशी माहिती ग्रेसियाला सांगितली. तो मुळचा सिसिली चा होता. ग्रीक.

वेटरने आणून ठेवलेली कॉफ़ी दोघे घेवू लागले. कॉफ़ीत साखर ढवळत ग्रासियाने डेव्हिडला विचारले

“ ट्रक चा प्रवास कसा असतो रे?”

“Well! माझ्यासाठीतरी रोमँटिक “

 “ खरंच ? मला  घेवून जाशील !? हे !!!आयडिया .. मला ना अचानक फ़्लोरेंस ला जावसं वाटू लागलय.. तू मला फ्लोरेंसला ड्राॅप कर ट्रकमधून !!.करशील !?

“ शूअर !”

“बघ हं!?”

“ माझं वचन घे!” डेव्हिडने हात पुढे करत म्हटले पण ग्रासियाने हात मिळवलाच नाही

“ ओह  .. कोव्हिड  .. कोव्हिड ! असं म्हणत डेव्हिडने हात मागे घेतला.

“ हं ..तुला ट्रकने फ्लोरेन्स ला सोडेन मी .. पण मला काही मिळायला हवं ना !” डेव्हिड खट्याळपणे ग्रासियाकडे पहात बोलला . 

“ अत्ताच देवु का !?”

“ जरूर सिन्योरीना !”

ग्रासियाने शाॉपिंग बॅग मधलं फेस मास्क चं पैकेट काढलं .तिची बॅग पुन्हा एकदा कलंडताना डेव्हिडने सावरली. मास्क चं पॅकेट डेव्हिडपुढे ठेवत ती बोलली..

“ फेस मास्क आहेत ..हे वापरायचे ..मिस्टर व्हायोलिनिस्ट.. व्हायरस मुळे परिस्थिती गंभीर होणार आहे ..समजलं ? ..वरचेवर साबणाने हात ही धुवत जा आता !!”

“ बरं .. आणि काही !”

“ आणि काही नाही .. एवढं केलस तरी संध्याकाळी तुझ्या अपार्टमेंट वर येवून तुझं व्हायोलीन ऐकेन .. नंतर बरेच दिवस अशक्य दिसतय ..म्हणून मीच बोलते.. तु तर आमंत्रण द्यायचा राहिलास ..!” ग्रासिया भरभर-भरभर बोलून गेली मग एकदम गप्प होवून डेव्हीडच्या प्रतिक्रियेची वाट बघत राहिली. डेव्हिड ही तिच्याकडे एकटक बघत राहिला. पुन्हा एकदा ग्रासियाची कलंडनारी पिशवी सावरत तो शांतपणे बोलला “माझी हरकत नाही  सिन्योरीना.. तू माझ्या प्रेमात पड...पण तुझ्या या पिशवीला मी कदापि  खुर्चीतून पडू देणार नाही ” दोघे क्षणभर एकमेकांकडे पहात राहिले आणि एकदम हसत सुटले.

Gracia hopes to begin life with new friend David 

अपार्टमेंट मधे परतल्यावर ग्रासियाने छान व्होडका साॅस पास्ता बनवायला घेतला. आपण डेव्हिडशी फार लवकरच जवळीक केली का असा ती विचार करत होती. गेली दोन वर्षे लुप्त राहिलेला तिचा मुक्त स्वभाव अचानक पुन्हा उमलू लागल्याचं ती अनुभवत होती. ग्रासियाने गॅलरीतून डोकावून समोर पाहिले पण डेव्हिडचं दार बंद होतं. 

आज खूप दिवसांनी ग्रासियाने सुट्टी टाकली होती. संध्याकाळी डेव्हिड चं व्हायोलिन ऐकायचा योग ही छान जमून आला होता.ग्रासिया खुष होती. आपला लाल चुटुक रंगांचा स्कर्ट घालून ती छान तयार झाली होती.  ओठ माशासारखे करून आरशात पहात मरून रंगाची लिप्स्टिक ओठांवरून ती फिरवत होती आणि तिच्या फोनची रिंग वाजली. डेव्हिडच असावा असे तिला वाटले पण तो डाॅक्टर पाॅल यांचा फोन काॅल होता.

“ ग्रासिया !! तुला लगेच हाॅस्पिटल ला निघायचय  .. इमर्जन्सी आहे !!” डॉक्टर पॉल बोलले. 

Livorno gets red alert 

डेव्हिडला काहीच न सांगता ग्रासियाने सरळ हॉस्पिटल गाठले. स्व्याब टेस्ट मधे पस्तीस पाॉझिटिव केस सापडल्या होत्या. लिवार्नो च्या किनार्याला लागलेल्या क्रूज शिपचे प्रवासी होते ते. बसने फ्लोरेन्स ला जावून परतले होते. परतल्यावर हे प्रवासी लिवार्नो मधे ही बरेच फिरले होते . 

ग्रासिया ने  हाॅस्पिटल ला पोचताच आपला वैयक्तिक संरक्षक पोषाख अंगावर चढवला . ही डाॅनिंग ची प्रक्रिया दमछाक करणारी होती. पोषाख चढवल्यावर तिने N 95 मास्क घातला .त्यावर 3Ply सर्जिकल मास्क चढवला आणि चेहर्यावर प्लास्टिक कव्हर ही चढवले. ती नखशिखांत झाकली गेली होती . प्लास्टिक कव्हर मागे फक्त तिचे निळे डोळे तेवढे उघडे दिसत होते.

Lockdown disconnects  Gracia and David 

डेव्हिडला  ग्रासियाचा फोन नाॅट रीचेबल लागत होता. तिच्या घराच्या लाईट ही बंद होत्या. ही कुठे गेली असा विचार डेव्हिड करत होता शेवटी त्याने कंटाळून टी.व्ही लावला. टि.व्ही. वर पंतप्रधान जिझेपी काउंटे संपूर्ण इटली लाॅकडाऊन करण्यात येत आहे असे जाहिर करताना त्याने पाहिले.

ग्रासियाची आठ आठ तासांची शिफ्ट सुरू झाली. सलग आठ तास  संरक्षक पोषाखात जीव गुदमरून जायी. आॅक्सीजन च्या कमतरतेमुळे थकवा वाटे. डोके प्रचंड दुखे. वाॅशरूमला जायचे असले तरी टाळले जायी कारण प्रोटोकाॅल प्रमाणे पुन्हा सॅनिटायजेशन प्रक्रियेतून जावे लागे. काही दिवसांसाठी सर्व नर्सेस ची हॉस्पिटल जवळील एका होटेल मधे रहाण्याची सोय केली गेली होती. कामाच्या तणावात ग्रासिया सर्व विसरून गेली होती. तिसर्या दिवशी तिला खूपच थकवा जाणवत होता. फेस मास्क च्या रबरने चेहर्यावर उठलेले रॅश आता झोंबू लागले होते. काहिशी चक्कर आली तिला.खोल पाण्यात आपण वाहुन जातोय असा भास तिला झला. याच वेळी तिला डेव्हिड चे व्हायोलीनचे ते सूर ऐकू आल्यासारखे वाटले.. आपण डेव्हिडला काहीच न सांगता निघून आलोय याची जाणिव तिला आता झाली. 

सेफ्टी वाॅल्ट मधला आपला फोन घेवून ती वाॅशरूममधे येवून टाॅयलेट सीटवर बसली. खूप वेळ पोटात तुंबलेलं युरीन विसर्जित झाल्यावर तिला काहिसं बरं वाटलं. फ्लश करून ती उठली तर तिला उभं ही रहावेना. ग्रासिया टाॅयलेट सीटवर थोडा वेळ बसून राहिली. फोन चालू केला तसे उजळलेल्या स्क्रीनवर डेव्हीडचे बारा मिसकाॅल तिला दिसले.ग्रासियाने  आता डेव्हिडला फोन लावला. तीन दिवस लाॅक डाऊनमुळे उबून गेलेल्या डेव्हिड ने पटकन फोन  उचलला..

“ग्रासिया !!”

“ हेय .. ! कसा आहेस डेव्हिड ?”  ग्रासिया प्रयत्नपूर्वक आवाज़ात तरतरीत आणन्याचा प्रयास करत बोलली

“मी ठीक .. तू सांग .. कुठे गायब झालीस !? त्या दिवशी मी वाट बघितली !

“ साॅरी डेव्हिड..!! हाॅस्पिटलवर काम खूप वाढलय..”

“ ओह ...ओके...!”

“हं ... ड्यूटी संपली की अंगात त्राणच रहात नाहित.. तुला फ़ोन करायच ठरवते पण राहून जातं..शेवटी आज... !”  बोलता बोलता ग्रासिया च्या डोक्यात असह्य अशी कळ उठली. ती क्षणभर गप्प राहिली. 

“ हलो ..ग्रासिया ! ? काय झालं ?”

“ इथे रेंज नाही डेव्हिड !.. ऐक .. मला तुझं व्हायोलिन ऐकव ..अत्ता .. ! “ ग्रासियाच्या बोलण्यात एक ठामपणा डेव्हिडला जाणवला.

“ नक्कीच सिन्योरीना ! “

असं म्हणत डेव्हिडने आपले व्हायोलीन उचलले आणि तो ते तन्मयतेने वाजवू लागला .. ग्रासिया मन लावून काही वेळ डेव्हिडचं व्हायोलीन वादन ऐकत राहिली . चेहर्यावरचे व्रण असह्य झोंबत होते. डोक्यामागे कळ लागत होती .. श्वास तुटक होत जात होता .. पण तिला व्हायेलीनचे सूर मनात भरून घ्यायचे होते... 

Trucker David  accepts an emergency delivery assignment 

लाॅकडाऊन मुळे डेव्हिड पुरता वैतागून गेला होता. उरलेली शेवटची वाईन बाॅटल संपवून आता तो  सरळ रस्त्यावर उतरला . पोलिसांशी त्याची बाचाबाची झाली. लिवोरनोत एकाच दिवसात पाचशे लोक संसर्गाने दगावल्यामुळे पोलिस काटेकोर वागत होते.  

“दोवे वाय सिन्योरे ?” असं विचारत एका पोलिसाने त्याला हटकले.

“ ओस्पेदाल् !! ओस्पेदाल्!! “ असं डेव्हिडने सांगताच पोलिस “ तुला ताप आहे का? रुग्णवाहिका बोलवू का ?” असे विचारू लागला. 

“ मी ठणठणीत आहे !” असं उत्तर देवून डेव्हिड तणतणत अपार्टमेंटवर परतला. त्याला खूप घुसमट वाटत होती. काय करावे सुचत नव्हते. सिगरेट पाकिटासाठी ड्राॅवर खेचायला गेला तर तेही जाम. चिडलेल्या डेव्हिडने आता शिवी हासडली आणी एवढ्यात त्याचा फोन वाजला. एक्वा स्त्रादा ट्रान्सपोर्ट कंपनीचा मॅनेजर व्हिटो चा फोन होता तो..

“ ट्रक घेवून फ्लोरेंस ला जायचंय डेव्हिड !”

“ लाॅक डाऊन मधे?”

“ सरकारी काम आहे ..  साल्झबर्ग ट्रिप एवढे पैसे मिळतील !  .. हो की नाही तेवढं सांग ! नगरपालिका कार्यालयासमोर ट्रक लोड होवून उभा आहे ..

एका ड्रायव्हरने ऐन वेळी नाही म्हटल्यामुळे व्हिटो ने डेव्हिड ला वाढीव पैसे सांगितले होते ..

डेव्हिडला मात्र पैशांपेक्षा बाहेर पडायला मिळतंय हे महत्वाचं होतं. कुठलेही प्रश्न न करता आपलं ड्रायव्हिंग लायसन व  व्हायोलीन घेवून  तो नगरपालिका कार्यालयासमोर हजर झाला.

ट्रक मधे डेव्हिडच्या सोबतीला एक पोलिस अधिकार दिला गेला होता. तो मास्क व रबरी हातमोजे घालून बसला होता. डेव्हिडने सुद्धा ग्रासियाने दिलेला मास्क तोंडावर बांधला होता. 

लिवार्नो सोडताच ट्रक हायवेला लागला. मोकळ्या सुनसान हायवेवर फक्त डेव्हिडचा एकट्याचा ट्रक होता आणि तो सुसाट चालला होता. खिडकीतून चेहर्यावर येणारा गार वारा डेव्हिड उरात भरून घेत असतानाच पोलिसाने सही साठी चालान व पेन काढून त्याच्यापुढे धरले.. सही करताना डेव्हिड ची नजर मालाची माहिती असणार्या रकान्यावर गेली. “कॉफ़िन मधे पंचेचाळीस मृतदेह फक्त “ असे त्यात लिहिले होते. 

“ मृतदेह!? “

“ हो!  का ? तुला माहित नाही !?”

“ अं .. हो .. व्हिटो बोलला मला “ डेव्हिड उगाचच खोटे बोलला . आपण पंचेचाळीस मृतदेह घेवून जातोय ही जाणीव हादरवून टाकणारी होती.

“  परिस्थिती गंभीर आहे डेव्हिड ... ! आपण सर्व हतबल आहोत ..! “

“ खरंय साहेब !”

“ लिवार्नो ची दफनभूमी अपूरी पडेल  म्हणून जे मृत आसपासच्या गावचे आहेत ते त्यांच्या गावी पाठवावेत असे गव्हर्नर साहेबांनी फर्मान काढलेय!”

“जीजस !!!” डेव्हिडने क्रूसाला आठवत हाताच्या उभ्या पंजाने माथा व दोन्ही खांद्यांना स्पर्श केला. ट्रक चा वेग त्याने वाढवला.

ट्रक च्या कंटेनर मधे ठेवलेल्या पंचेचाळीस शवपेट्यांमधल्या एका शवपेटीत ग्रासिया निर्जीव बाहुली होवून झोपली होती हे त्याला माहितच नव्हते.  रात्री उशीरापर्यंत सामुहिक दफन विधीचे काम सुरू होते . डेव्हीड शांतपणे सर्व पहात  होता.न राहवून त्याच्या व्हायोलिनवर त्याने आता एक आर्त सिंफनी वाजवायला घेतली.......... 

Dedication Note  : Unfortunately In second wave of a Covid pandemic in India I lost my Mother on 5th April 2021. I dedicate this fiction story 'Gracia'  to my late mother. 

कथा : अविनाश घोडके